Mild zijn voor papa

Ik noem mijn oudste zoon steeds vaker ’broer’. Vroeger ergerde ik me aan ouders die hun kind ’broer’ of ’zus’ noemden. Nu doe ik het dus zelf. Dat is behoorlijk confronterend.
Gelukkig ben ik mild voor mezelf. Kinderen hebben helpt daarbij. Sommige dingen relativeer je gemakkelijker. In de eerste plaats jezelf. Want wie staat er op de foto? Wie wordt een grootse toekomst voorspeld? Juist, die kleine.
Milder ben ik ook geworden voor mijn eigen ouders. Ik heb meer begrip. Ook daar helpt het als je zelf kinderen hebt. Maar eigenlijk speelt hier vooral angst. Angst voor het grote oordeel van mijn eigen kinderen. Vroeger kon ik keihard zijn over de fouten van mijn vader en de gebreken van mijn moeder. Nu denk ik: ”Hmmm… wat gaat mijn kroost over hun vader zeggen? Wat gaan ze mij verwijten later?”
Ik probeer de gaten in mijn ouderschap, mijn zwakke plekken, te ontdekken. Om bij te sturen voor het te laat is. Ik investeer veel in de kinderen en probeer het zo goed mogelijk te doen. Het ouderschap is mijn grote project. Hoe moet ik het overleven als mijn eigen kinderen in de toekomst niet mild zouden zijn voor dat ouderschap. Of – bespaar het me – als ze het met de grond gelijk maken.
Dus ben ik mild voor mijn ouders. Misschien hoop ik dat mijn eigen kinderen minstens dat oppikken van mij. En intussen probeer ik nog perfecter te zijn als papa. Maar als je bang bent dat je droomkasteel met de grond gelijk gemaakt wordt, kan je het nog en nog en nog versterken, of je kan een tweede woonst bouwen. Een schuiladres. Het laatste werkt wellicht het beste tegen de angst. Ik kan dus maar beter ook nog wat anders zijn dan papa. Een ander project hebben om op terug te vallen in barre tijden. Iets waar ik trots op kan zijn. Iets kleins. Anoniem misschien, da’s lekker veilig. Voetbal! Ik kan supporter worden. Of quizzen in een ploeg! Of schrijven? Tekstjes over ouderschap in ’De Bond’, als wakkere papa. Misschien kan dat iets zijn?

De wakkere papa