De Klopstop

Een vriendin in het onderwijs heeft een probleem met geweld in haar klas. Er wordt te veel geklopt, gespuwd, geduwd en geknepen. Ze werkte, samen met de leerlingen, een plan uit om dat te stoppen. Een eenvoudig plan: je raakt nooit iemand negatief aan. Een aai of een schouderklop? Prima! Een duwtje of een tik om het eigen gelijk kracht bij te zetten? Verboden! Ik ben zelf heel lichamelijk. Ik geef gauw een knuffel of leg een arm om iemands schouder. Als ik aandacht wil trekken, raak ik, zelfs bij onbekenden, heel even een elleboog aan. Mijn kinderen doen dat ook. Lezen ze in de zetel, dan zoeken ze elkaars aanraking. Vertellen ze elkaar over hun dag, dan nemen ze elkaars hand vast. En bij de onverwachte ontdekking van – pakweg – een taart in de koelkast, uiten ze hun vreugde door een wilde, dansende omhelzing. Maar er is ook de andere kant. Eén keer heb ik geturfd. Tijdens een vakantiedag thuis kwam ik aan 31 kloppen op het hoofd, 23 duwen en 7 krabben in het gezicht. En dan tel ik het speelworstelen en de brute balveroveringen bij het voetbal nog niet mee. Ik weet het: het zijn broers, ze leven dicht op elkaars huid én kunnen in de veilige context van het gezin leren hoe te reageren op geweld… van hun broer. Ik geef toe: als ik mijn kinderen iets wil inpeperen, neem ik ook wel eens hun schouders vast. Maar ik moet een signaal geven. Ze doen te weinig moeite om zich te beheersen. Een klap of een kneep, zonder schaamte of verontschuldigingen achteraf, het wordt een gewoonte. Slaan is te goedkoop. De prijs moet omhoog. Tijd voor nultolerantie: de klopstop. Ooit hadden we de spotstop. Geen geplaag meer of uitspraken waardoor de ander zich slechter of minder voelt. En ook geen discussies of het maar een grapje was. Nu stel ik, zoals die vriendin, een totaalverbod op negatieve aanraking in. De stopknop in het hoofd van mijn jongens moet getraind. Ik laat hen zelf een systeem bedenken. Hun voorstel is verbazingwekkend slim en duidelijk.
Week 1: elke negatieve aanraking is 1 minuut minder computertijd de dag erop. Week 2 wordt dat 2 minuten. Week 3 is 4 minuten. Enzovoort. “Wat als iemand na een uur al zijn volledige computertijd kwijt speelt?”, vraag ik. “Papa!” zegt mijn zoon. Hij wil geïrriteerd op mijn arm kloppen, maar houdt zich in. “Je moet in ons geloven! Anders lukt het nooit!” Met plezier geloof ik in hen. Ik ben benieuwd!

De Wakkere Papa